Korte rondreis door Andalucía, Portugal en Marokko

Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn roodverbrande schouders. Een souvenir uit Lagos, een stadje in de meest Zuidelijke provincie van Portugal, de Algarve. De laatste dagen van mijn vakantie heb ik doorgebracht in deze relaxte plaats, die ik in eerste instantie had overgeslagen omdat ik het nog te koud vond. Toen ik uiteindelijk toch daar aankwam, had ik me ook geen beter weer kunnen wensen. De zon scheen volop, dus hop bikini aan en naar het strand. De stranden zijn erg mooi. Prachtige kliffen, omringd door een azuurblauwe zee. Er zijn meerdere kleinere stranden, dus ik ben ze een voor een afgelopen met m’n camera in de hand. Ik had al vernomen dat het water koud zou zijn, maar ik vond dat een vakantie zonder in de zee geweest te zijn (en ik daar wel in de buurt was) niet kon, dus voet voor voet het water in, bevinden dat het water écht heel koud is, doorzetten en na een minuut volledig in het water geweest te zijn er weer uitkomen en je wel heel mentol voelen. Zelfs voor een zogenoemde koudwaterfestisjist als ik was dit iets té ;)
De allerlaatste dag van mijn vakantie ben ik terug gegaan naar Lissabon om daar met een groep Couchsurfers deel te nemen aan Lisbon Monthly Dinner! Het restaurant had een fijne, warme sfeer; tl-verlichting, kantinestoelen en een tv schuin boven mij. In sommige restaurants staat nou eenmaal het eten op de eerste plaats en niet de sfeer. Wat in dit restaurant bovenaan staat, is mij niet helemaal bekend. Eerste gang: Rijst met vis, garnalen en brood. Tweede gang: salade en friet met ietwat aangebrande worstjes en kipfilet die beoordeeld werden als ‘tastes like carpet’. Toetje: mangosaus. Daarbij werd dan wel volop mierzoete sangría geschonken :)
De rest van de nacht werd doorgebracht op de pleinen en straten van Lissabon, luisterend naar Portugese volksmuziek en daarna rock’n roll’end in een kroeg.

Dit was het einde van de trip. Ik wil je uitnodigen om verder te lezen. Dan neem ik je mee door de smalle blauwe straatjes van Chefchaouen en de warmte in van Andalucía.
Maar we beginnen bij het Moorenkasteel (Castelo dos Mouros) in het plaatsje Sintra.

Om hier te komen heb ik mij aan de vier á vijf kilometer lange klim omhoog gewaagd. In het dagelijkse leven zal men mij geen sportfanaat noemen, maar op vakantie ben ik uiterst sportief; beklim ik vulkanen en bergen en loop ik kilometers omhoog om een mooi kasteel te zien. Het was prachtig. Echt heel mooi. Ik voelde me al bijna een jonkvrouw in de zestiende eeuw, mijn lange haren uit een raam, wachtend tot er een knappe ridder op zijn paard langs zou komen.. Ja, de fantasie is groot, ik weet het :)
Die avond (toen ik uitgedroomd was over ridders en paarden) ontmoette ik na elkaar zeven jaar niet te hebben gezien mijn Portugese vriendin en samen zijn we de volgende dag afgereisd naar de Alentejo (een provincie in het zuiden van het land) om een islamitisch festival te bezoeken. De regio is mooi groen en onderweg zagen we talloze ooievaarsnesten langs de velden. Aan het einde van dit weekend ben ik zelf verder getrokken naar Faro, de hoofdstad van de Algarve. Lang ben ik daar echter niet gebleven, want na vier dagen regen en kou gehad te hebben, had ik genoeg van het weer en ben ik naar Spanje gegaan.
Daar kwam ik aan in Sevilla. Dat voelde direct goed. Ik vind het een fijne stad. Warm, zowel qua temperatuur als sfeer. Aldaar een paar couchsurfers ontmoet en het letterlijke hoogtepunt was de ‘Sevilla Weekly Meeting’ , die plaatsvond bovenop een gebouw in de vorm van een champignon en van waaruit we een erg mooi uitzicht hadden over de stad, mét zonsondergang.

Het is prettig om in zo’n enorm netwerk te zitten waar je overal ter wereld mensen kunt ontmoeten die een zelfde soort open instelling hebben als jijzelf en van reizen houden. Zo leer je al snel mensen kennen in een tot dan toe onbekende stad. In Sevilla heb ik minstens zes uur per dag rondgelopen in het labyrint van de stad, veel tapas gegeten en genoten van een superleuke flamencoshow. Het meest fijne vond ik echter nog aan het water zitten, uitkijkend op de groene rivier, de palmbomen en de caribisch gekleurde huisjes. Zo zittend aan die rivier voelde ik me direct helemaal ontspannen.

De pracht van Granada wordt uitgedrukt in de beroemde uitspraak van de Mexicaanse dichter Francisco de Icaza:
Dale limosna, mujer, que no hay en la vida nada como la pena de ser ciego en Granada.
Geef een aalmoes, vrouw, want er is in het leven geen ergere straf dan een blinde te zijn in Granada. Nu is een deel van Granada erg mooi. Dat zag ik direct al toen we aankwamen met de bus en de Sierra Nevada opdoemde. Een indrukwekkend grote berg, waarvan de top bedekt is met sneeuw. Dit uitzicht werd alleen nog maar mooier vanaf de mirador (uitkijkpunt) de San Nicolas, toen de berg te zien was tegen zonsondergang met op de achtergrond de volle maan. (Volle maan hoogtepunt #2)

Toch wil ik Granada een tweede kans geven, want naast deze mooie natuur, was het voor mij moeilijk om een stukje authenticiteit te vinden tussen het massatoerisme én heb ik dé attractie ‘Het Alhambra’ gemist omdat deze al helemaal volgeboekt was in de maand mei.

Vanuit hier doorgereisd naar de Costa del Sol (lees: hoge flatgebouwen en vele roodgeblakerde touristen). en vrijwel direct verder gegaan naar de Costa de la Luz (kust van het licht). De wat jongere en nog niet zo ontdekte westkust. Mooie witte stranden, felblauwe lucht en talloze kleuren kites en vliegers in Tarifa, een vriendelijk en laid back stadje in het zuidelijkste puntje van Spanje.

Ik zat op dat moment nog erg te twijfelen of ik wel of niet naar Marokko zou gaan. Had nog geen reisgenoot gevonden, de oversteek zou niet goedkoop zijn en ik had niet zoveel tijd meer. Uiteindelijk kwam ik iemand tegen met precies dezelfde situatie en hebben we besloten om samen te gaan en alleen naar Chefchaouen, beter bekend als de blauwe stad. Daarbij, de oversteek per boot van Spanje naar Marokko wilde ik al een poos doen, dus ik moest de kans maar pakken voordat ie voorbij was, vond ik.

De boot brengt je in minder dan een uur naar de kust van Afrika, alwaar je in een compleet andere wereld stapt. Ik ervoer die wereld als druk en chaotisch; het straatbeeld wordt gedomineerd door mannen. De aanname dat mannen niet van bellen houden gaat daar zeker niet op. Zowel mannen als vrouwen hebben hun mobiel vastgeplakt in de hand of aan hun oor. Op het busstation krijg ik eerder het idee dat ik op de markt loop. De een blèrt nog harder dan de ander de naam van de bestemming van de betreffende bus. Met mijn Frans kwam ik in deze plaats niet ver. Hoewel ik wist dat ik mezelf prima duidelijk maakte in die taal, begreep de betreffende man er geen snars van, óf ik verstond hem niet omdat er naast mij iemand liep te tetteren.

Eenmaal aangekomen in Chefchaouen loopt er een man met ons mee die ons met alle genoegen het hostel aanwijst waar we zouden verblijven. Uiteraard wil hij daar wel geld voor en krijgt hij dat niet van ons. En zo lopen er een heleboel ‘self entitled’ gidsen rond. Het centrum van de stad, ook wel de Medina genoemd, bestaat uit smalle steile steegjes die allemaal gekleurd zijn in helderblauwe tinten. Een schilderachtig geheel waar je dan ook met veel ‘oeehs’ en ‘aahs’ doorheen kunt slenteren. Op aanbevelen de verse jus geprobeerd en inderdaad deze is echt super lekker. De avocado smoothies trouwens ook en over de zoete tajine nog maar niet te spreken ;) Tijdens het rondlopen worden we voortdurend aangesproken door mannen die ofwel iets willen verkopen, ofwel drugs aan willen bieden of met je aan willen pappen. Ik loop meestal door, zeg vriendelijk maar duidelijk la shokran (nee dankje) en zo is het best oké.

Kippenupdate: Ik zag een vrouw die door de straten liep met een enorme dooie haan die ze aan de poten vasthield. Mijn maag draaide zich drie keer om en ook nu krijg ik het beeld maar moeilijk van mijn netvlies. Gruwelijk. Ook dat is Marokko.

De wereld van slangenbezweerders, waarzeggers en fakirs is vooral te vinden in het voor mij nu te verre zuiden, dus het sprookje van duizend en een nacht is nog niet begonnen, maar wie weet kom ik nog eens terug. Misschien wel met een straatrat, die diep van binnen een prins is, een ruwe diamant ;)